Sposób przygotowania pacjenta:
Metoda: ELISA

Znaczenie badania:
Badanie przeciwciał przeciw odrze jest pewnym markerem pozwalającym wykryć zakażenie wirusem odry. Obecność przeciwciał w klasie IgM wskazuje na świeżą infekcję wirusem, natomiast przeciwciała w klasie IgG występują u pacjentów, którzy przechorowali odrę oraz po szczepieniu.


Wirus odry wywołuje ostrą, przebiegającą z gorączką chorobę, która pojawia się głównie w dzieciństwie i jest bardzo zakaźna. Obecnie odra jest coraz rzadziej spotykana ze względu na stosowanie szczepionek ochronnych.

Osoby zarażone wirusem odry wykazują szeroki zakres objawów klinicznych – począwszy od lekkiej, samoograniczającej infekcji po śmierć.Infekcje wirusem odry charakteryzują się okresem inkubacji do 10 dni oraz objawami podobnymi do grypy z gorączką, złym samopoczuciem, nieżytem górnych dróg oddechowych, kaszlem, przekrwieniem i zapaleniem spojówek. Wkrótce potem pojawia się typowa wysypka, najpierw przy uszach, potem na czole i twarzy oraz reszcie ciała.W następstwie zakażenia wirusem odry mogą pojawić się powikłania w postaci wtórnego, bakteryjnego zapalenia płuc, zapalenie ucha środkowego (ok. 1%), zapalenie mózgu (ok. 1%), zapalenie mięśnia sercowego, poronień oraz stanu zwanego podostrym stwardniającym zapaleniem mózgu (ang. subacute sclerosing panencephalitis (SSPE). Ponadto utrzymujące się zakażenie otoczki usznej jest czynnikiem wpływającym na etiologię otosklerozy. SSPE jest postępującym, przeważnie śmiertelnym uszkodzeniem mózgu powodowanym przewlekłą infekcją wirusa odry. Pojawia się 7 do 10 lat po infekcji i prowadzi do śmierci w ciągu 3 lat od pojawienia się objawów. Pacjenci doświadczają zmian zachowania, pogorszenia funkcji poznawczych, mają problemy z widzeniem. Mogą też pojawiać się zaawansowane symptomy neurologiczne, takie jak silne skurcze i ostatecznie silne fizyczne i psychiczne osłabienie prowadzące do śmierci. Przeciwciała przeciw wirusowi odry występują w surowicy niemal wszystkich pacjentów w trakcie i po infekcji. Przeciwciała klasy IgM pojawiają się zaraz po wystąpieniu objawów, a ich obecność może być potwierdzona testem ELISA lub immunofluorescencji pośredniej (IIFT). U 50% pacjentów IgM pojawiają się w ciągu trzech dni, a u ponad 90% w ciągu 10 dni – po pojawieniu się wysypki. Test anty-wirus odry ELISA (IgM) jest testem szybszym i czulszym w diagnozie odry – w porównaniu do innych dostępnych testów. Przeciwciała anty-wirus odry klasy IgG i IgM są pewnym markerem pozwalającym wykryć zakażenie wirusem odry.
W związku z poważnymi powikłaniami, jakie mogą wystąpić po odrze zalecane jest szczepienie. Należy ono do szczepień obowiązkowych (bezpłatnych) podawanych w Polsce w 13-14 mies. życia oraz 10 roku życia. Skuteczność szczepienia po podaniu 2 dawek szczepionki wynosi 98%, utrzymuje się do końca życia. Po szczepieniu wykształca się aktywność neutralizacyjna oraz trwałość przeciwciał, zazwyczaj przez całe życie.

Poziom przeciwciał w surowicy osób szczepionych przeciw wirusowi odry jest 8 do 10 razy niższy niż u osób, które na odrę chorowały. Pasywna immunizacja, zawierająca specyficzne, skoncentrowane immunoglobuliny, jest zazwyczaj aplikowana seronegatywnym osobom z obniżoną aktywnością systemu immunologicznego (pacjenci z leczonym rakiem lub po przeszczepach) a także seronegatywnym kobietom w ciąży, które miały kontakt z wirusem.

Opracowanie i przygotowanie materiału:
Materiałem do badań jest krew pobrana na skrzep.
Stabilność materiału: surowica 14 dni w temp lodówki, zamrożona – 3 miesiące